– Λοιπόν, δύο λεπτά μας μείνανε. Τι λες, ρε Γιώργο, ποιος τελικά
θα επικρατήσει, εγώ ο Χριστιανός ή εσύ το λιοντάρι;
– Άσε, Αντρέα, δεν έχει μείνει νύχι απ’ την αγωνία μου. Συνεχώς
περνάει απ’ το μυαλό μου ποιος τελικά θα μας κρίνει. Ο ένας που
ξεφούσκωσε πρόσφατα, ούτε ξέρει καλά καλά να μαγειρεύει.
Και καλά, λένε ότι κάτι ξέρει από τυριά, αλλά από επαγγελματική
μαγειρική μάλλον έχει μεσάνυχτα. Εδώ, ακόμα και στο σπίτι του
δε μαγειρεύει. Εντάξει, ξέρει να τρώει, μα πιο καλά ξέρει
να περιγράφει τι τρώει.
– Ναι, ρε Γιώργο, φοβερές περιγραφές, σου τρέχουν τα σάλια.
Άκουσα ότι του πρότειναν να λέει και τον καιρό. Ευτυχώς, γιατί
θα μάθουμε να μην ξεχνάμε τις ομπρέλες. Ξέρεις, τελευταία
στις λαϊκές, έχει στήσει πάγκο το σωματείο των ταξιτζήδων
και πουλάει ξεχασμένες ομπρέλες. Και άδεια πορτοφόλια.
– Αμ, ο άλλος ο κριτής, ρε Αντρέα, με καριέρα στη Μεγαλόνησο,
στο εστιατόριο “Το Ιπτάμενο Τρωκτικό”, ήρθε στα μέρη μας και
μαγειρεύει θαλασσινά, αλμυρά κάτι τέτοια, με μαγαζάτορα κάποιον,
σχετικό με το φαγητό, δε λέω, δημοσιογράφο, του κοινωνικού
ρεπορτάζ, και τελικά όσο το σκέφτομαι, μάλλον αυτός θα είναι
ο μάστερ σεφ που θα πρέπει κάποιος από μας τους δυο να
εκθρονίσει.
– Άσε, μάγκα, δεν ξέρεις τι λες. Ο γκραντ μάστερ σεφ έπαιζε σαν
και μας, καλή ώρα, στο πρώτο επεισόδιο της ίδιας σειράς
στο Αμέρικα. Ο Τζακ ο Αντερομάρτης. Καλά, ξέρεις τι είχε
μαγειρέψει στον τελικό;
– Όχι. Τι;
– Άκου αδερφέ. Ο Τζακ ήταν πολύ αλάνι, πρώην εκδοροσφαγέας
και μπράβος σε ρεστοράν πολυτελείας, και επειδή δε γούσταρε
να τον φωνάζουν γδάρτη, καθιέρωσε το Μάρτη. Ήταν τόσο επιδέξιος
στα μαχαίρια, που με μια αστραπιαία κίνηση ξερίζωσε το βολβό
του ματιού του αναίμακτα, τον έκοψε στη μέση και τον σώταρε με
σκόνη πορτσίνι και τα σχετικά, τον έσβησε με Châteauneuf-du-Pape
και τον σερβίρισε στους κριτές ζεστό ζεστό, και αυτοί αποφάνθηκαν
πως είναι νοστιμότερος και από θύμο αδένα νεαρού μοσχαριού,
γλυκάδια αρνιού και γουρουνιού αμελέτητα. And of course he was
the WINNER!!!
– Καλά τώρα, τι μας λες! Και μετά πώς κάλυψε την κόγχη του ματιού
του ο δικός σου, σαν τον Μοσέ Νταγιάν;
– Αυτή είναι μια άλλη και εξίσου παράξενη ιστορία. Λοιπόν, κολλητέ,
στη θέση της τρύπας του ματιού έβαλε μια μικρή plasma TV μισής
ίντσας, που έπαιζε μόνο splatter του Ντάριο Αρτζέντο, νομίζω λόγω
ιταλικής καταγωγής, και σε κάθε σκηνή φρίκης έβαζε διαφημίσεις
τροφίμων. Στα άντερα έβλεπες collection Barilla. Στα αίματα Heinz
(σινς 1869). Και ούτω καθεξής… Και παρατηρούσε ο Τζακ
με το ένα μάτι το συνομιλητή του, ενώ ο άλλος παρακολουθούσε
την ταινία. Φάση, ε;
– Ε, τότε, μ’ όλα αυτά, σίγουρα του άξιζε ο τίτλος. Πάμε όμως τώρα,
γιατί άναψε το πράσινο φως. Πα να φαγωθούμε, γιουβαρλάκι μου !
Η συνομιλία είναι χωρίς περικοπές, όπως την είδε και
την κατέγραψε ο συντάκτης μας.
ΥΣ. Πάσα ομοιότης με πρόσωπα και πράγματα είναι “ποιητική αδεία”
και εκτός πραγματικότητας.
ΥΣ2. Ο David Byrne σε μια φιλοσοφική του εξομολόγηση εν έτει
1980 είπε ότι “η μουσική θ’ αλλάξει όταν θα αρχίσουμε να τη
«βλέπουμε»”. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τον ίδιο, ως καλλιτέχνη,
να παρουσιάσει μερικά από τα ιδιοφυέστερα video clip. Το σίγουρο
είναι πως τη μουσική τώρα πια δεν την ακούμε μόνο.
Γεια σου
ΣωΣω.
