Μπίρες με περιέργες γεύσεις!

Με πίτσα

Με μπανάνα

Με πιπεριά

 

Mε καρπούζι

 

Με κολοκύθα

 

Με γεύση τσάι

Κάτι από, την αγελάδα

 

 Με στρείδια

Με μήλο

 

Με πορτοκάλι

ΑΕΡΟ>>ΩΘΟΥΜΕΝΟ

Mini CAT (Compressed Air Technology). Το αυτοκίνητο του αέρος
Κάποιος που δούλευε σε ένα ορυχείο άνθρακα πάνω από 50 χρόνια μας λέει ότι χρησιμοποιούσαν την ισχύ μηχανών πεπιεσμένου αέρα για την μεταφορά του άνθρακα από το ορυχείο …
Τέρμα λοιπόν το αέριο, το πετρέλαιο ή το ηλεκτρικό. Μόνο αέρας!
Τώρα αυτό θα μπορούσε ρίξει στα «αζήτητα» τη Μέση Ανατολή και την παρουσία του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα…
Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι, «Ουάου!»

Τι είναι αυτό; Θα είναι το επόμενο μεγάλο πράγμα;
Αυτά είναι τα σχέδια της Tata Motors της Ινδίας. Θα τα καταφέρουν οι εταιρείες πετρελαιοειδών να τα σταματήσουν; Το έχουν ξανακάνει. Λέτε να μείνουν με σταυρωμένα χέρια;

Πρόκειται για μια αυτόματη μηχανή που λειτουργεί με αέρα. Ούτε αέριο, ούτε πετρέλαιο, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα αλλά μόνο ατμοσφαιρικός αέρας.

Η Ινδική εταιρεία Tata Motors της Ινδίας έχει προγραμματίσει να βγει το Air Car (Αεραυτοκίνητο) στους Ινδικούς δρόμους τον Αύγουστο του 2012.

Το Air Car  αναπτύχθηκε από πρώην μηχανικό της Formula – 1  Guy Ν. για το Λουξεμβούργο με βάση το MDI και χρησιμοποιεί πεπιεσμένο αέρα για να ωθήσει έμβολα του κινητήρα του και να αναγκάσει  το αυτοκίνητο να κινηθεί.

Το Air Car, το οποίο ονομάζεται «Mini CAT» θα μπορούσε να κοστίσει περίπου 365.757 ρουπίες στην Ινδία ή 8.177 δολάρια ΗΠΑ ή 7500 € περίπου. (Ισοτιμία: 1 € = 50 Ρουπίες περίπου)

Το Mini CAT το οποίο είναι ένα απλό, ελαφρύ αυτοκίνητο πόλης, με ένα σωληνωτό πλαίσιο, ένα σώμα από fiberglass χωρίς ιδιαίτερα κομμάτια κολλημένα μεταξύ τους και κινείται με πεπιεσμένο αέρα.
Ένας μικροεπεξεργαστής χρησιμοποιείται για τον έλεγχο όλων των ηλεκτρικών λειτουργιών του αυτοκινήτου. Ένας μικροσκοπικός πομπός στέλνει οδηγίες για τη λειτουργία των φώτων, των φλας και κάθε άλλου ηλεκτρικού συστήματος του  αυτοκινήτου τα οποία δεν είναι πολλά. Η θερμοκρασία του καθαρού αέρα που αποβάλλεται από το σωλήνα της εξάτμισης είναι μεταξύ 0-15 βαθμούς υπό το μηδέν, με αποτέλεσμα να είναι κατάλληλος να χρησιμοποιηθεί για το εσωτερικό σύστημα κλιματισμού χωρίς να χρειάζεται άλλη πηγή ή απώλεια ισχύος.

Το αυτοκίνητο δεν έχει κλειδιά παρά μόνο μια κάρτα πρόσβασης την οποία μπορεί να αναγνωρίσει το αυτοκίνητο ακόμα κι αν την έχετε μέσα στη τσέπη σας. Σύμφωνα με τους σχεδιαστές, κοστίζει λιγότερο από 50 ρουπίες (1 €) ανά 100 km (τιμή ξεφτίλα δηλαδή).  Η αυτονομία του είναι περίπου διπλάσια από εκείνη των πιο προηγμένων ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ένας παράγοντας που το καθιστά μια τέλεια επιλογή για οδήγηση μέσα στην πόλη.

Το αυτοκίνητο αναπτύσσει τελική ταχύτητα 105 χλμ ανά ώρα με αυτονομία περίπου 300 χλμ με έναν ανεφοδιασμό ο οποίος θα γίνεται σε βενζινάδικα που διαθέτουν ειδικούς αεροσυμπιεστές.

Ο ανεφοδιασμός διαρκεί μόνο δύο-τρία λεπτά και το κόστος του  περίπου 300 ρουπίες  (3 €) και το αυτοκίνητο θα είναι έτοιμο για άλλα 300 χιλιόμετρα. Υπάρχει επίσης η εναλλακτική λύση να γεμίζετε το δοχείο πεπιεσμένου αέρα του αυτοκινήτου με δικό σας αεροσυμπιεστή στο σπίτι. Επειδή όμως το γέμισμα διαρκεί  3-4 ώρες αυτό μπορεί να γίνει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Επειδή δεν υπάρχει πλέον κινητήρας εσωτερικής καύσης, κάθε 50.000 χλμ χρειάζεται μόνο η αλλαγή ενός  1 λίτρου φυτικού ελαίου που είναι απαραίτητο για τη λειτουργία της μηχανής.

Λόγω της απλότητάς κατασκευής του, οι απαιτήσεις συντηρήσεως είναι σχεδόν μηδαμινές. Το αυτοκίνητο αυτό  (Air Car) ακούγεται  πάρα πολύ καλό για να είναι αληθινό. Θα το δούμε τον Αύγουστο του 2012

Specifications

• Dimensions Length 2.65 m x Width 1.62 M x Height 1.66 m
• Weight 730 pounds
• Travel 93 miles/hour
• Number of Seats 3
• Inventor Guy Negre
• Airbag, air conditioning, ABS, 3 seats
• Max speed 110km/h; Dual-energy2 125km/h; Dual-energy4 140 km/h
• Co2 emission in urban use 0 g/km
• Approximate price 9200 Euros

ΦΡΙΚΗ !!!! Οι πολεμιστές της Goja στο αντίστοιχο “Ελλάδα έχεις ταλέντο” της Ινδίας, ή πως να διαλύσετε ένα στούντιο

Η φυλή των Toulambis έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με λευκούς!

Το 1976, η ομάδα του εξερευνητή Jean-Pierre Dutilleaux ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την πρωτόγονη φυλή των Toulambis (Papua, Νέα Γουινέα), τα μέλη της οποίας δεν είχαν έρθει ποτέ σε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και ούτε είχαν ξαναδεί άνθρωπο με λευκό δέρμα. Η κάμερα αποθανάτισε την φοβισμένη και γεμάτη περιέργεια αντίδρασή τους.

Μουσική και διαφήμιση

Η διαφήμιση επιδιώκει να τραβήξει την προσοχή των καταναλωτών σε κάποια συγκεκριμένα προϊόντα ή υπηρεσίες.

Για να επιτύχει τους σκοπούς της και χρησιμοποιώντας τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εκμεταλλεύεται σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη που ασκεί η μουσική στον άνθρωπο.

Το τζινγκλ (jingle) είναι ένα σλόγκαν που μένει στο μυαλό και μπαίνει πάνω σε μια δεδομένη μελωδία για διαφημιστικούς σκοπούς ή σε εκπομπές, κυρίως για την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο.

Ένα αποτελεσματικό τζινγκλ (jingle) δημιουργείται για να μείνει στη μνήμη κάποιου («να του θυμίζει κάτι»). Πράγματι, τα καλύτερα τζινγκλς μπορούν να μείνουν στη μνήμη του καταναλωτή σε όλη του τη ζωή.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 υπήρχαν αυστηροί κανόνες όσον
αφορά τη διαφήμιση. Τα τζινγκλ μπορούσαν να αναφέρουν το όνομα της εταιρείας ή το είδος του
προϊόντος αλλά να μην αναφέρουν το ίδιο το προϊόν.

Οι στίχοι ενός τζινγκλ πρέπει να αναφέρονται στα τρία παρακάτω θέματα:

1. Το όνομα της εταιρείας ή του προϊόντος
2. Τη φιλοσοφία πίσω από την ονομασία του προϊόντος
3. Την υπηρεσία ή τα προνόμια που προσφέρει το προϊόν

Ένα διαφημιστικό τζινγκλ διαρκεί περίπου 30 δευτερόλεπτα.

Η μουσική θα πρέπει να αντανακλά το ύφος και το στυλ της εταιρείας ή του προϊόντος. Για παράδειγμα: Αναψυκτικά    ?    νεανικό ακροατήριο    ?    μοντέρνα μουσική. Μεσιτικό γραφείο    ?    ώριμο ακροατήριο    ?    συντηρητική μουσική. Διαφημίσεις προϊόντων με μουσική υπόκρουση υπάρχουν από το 1923 (στις ΗΠΑ για την εταιρεία General Mills), περίπου την εποχή που έκανε την εμφάνισή του το εμπορικό ραδιόφωνο. Το διαφημιστικό τζινγκλ δεν εμφανίστηκε ξαφνικά αλλά η διείσδυσή του στο ραδιόφωνο ήταν μια εξελικτική διαδικασία μάλλον, παρά μια ξαφνική ανακάλυψη. Μπορεί οι στίχοι εκείνων των διαφημίσεων να φαντάζουν εξαιρετικά απλοϊκοί στη σημερινή σύγχρονη κοινωνία, αλλά εκείνη την εποχή η διαφήμιση προκαλούσε πραγματικά εντύπωση στους ακροατές. Ψυχολόγοι και νευρολόγοι, που ασχολούνται με την επίδραση της μουσικής στον ανθρώπινο νου, ανακάλυψαν ότι η μουσική που ασκεί έντονη επίδραση στο συναίσθημα του ανθρώπου, είναι δύσκολο να ξεχαστεί. Πολλοί μουσικοί δημιούργησαν συνθέσεις, ειδικά για διαφημιστικούς σκοπούς, αλλά και πολλές προυπαρχουσες συνθεσειςχρησιμοποιήθηκαν για τους ίδιους λόγους. Ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι αναπολούν μελωδίες διαφημίσεων προϊόντων μισού αιώνα πριν που ίσως και να μην υπάρχουν πλέον στην αγορά. Σήμερα, με το διαρκώς αυξανόμενο κόστος των πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική δημιουργία, ένας μεγάλος αριθμός διαφημιστικών εταιρειών ανακαλύπτει ξανά το κατά παραγγελία τζινγκλ ως μια πιο συμφέρουσα οικονομικά προοπτική των διαφημιστικών τους αναγκών.

Η τέχνη του τζινγκλ έφτασε στην κορύφωσή της γύρω στη δεκαετία του 1950. Tα τραγούδια μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για να προβάλουν κάποιο χαρακτηριστικό του προϊόντος που πωλείται, όμως πολλές φορές και για να συνδέσουν τα «καλά» αισθήματα που προκαλεί το τραγούδι του προϊόντος, με το προϊόν που παρουσιάζεται στον ακροατή. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, η πραγματική σημασία του τραγουδιού μπορεί να είναι εντελώς άσχετη ή ακόμα και αντίθετη με τη χρήση της στη διαφήμιση. Πολλές εταιρείες καταφεύγουν για το λόγο αυτό στις «ηχοθήκες» (βάσεις δεδομένων όπου υπάρχουν μουσικές ανώνυμων συνθετών από διάφορα μέρη του κόσμου) και μεπολύ μικρό κόστος αγοράζουν έτοιμες μουσικές για να χρησιμοποιηθούν στις διαφημίσεις. Οι «κοινόχρηστες» παρτιτούρες για διαφημίσεις (τμήματα έτοιμων συνθέσεων) χρησιμοποιούν συχνά κλαρινέτα, σαξόφωνα, ή διάφορα έγχορδα (όπως οι ακουστικές/ηλεκτρικές κιθάρες και τα βιολιά), ως κύρια όργανα. Η διαφήμιση στην Ελλάδα Η ιστορία της ελληνικής διαφήμισης ξεκινά στις αρχές του 20ου αι. με την εμφάνιση του κινηματογράφου, και αργότερα του ραδιόφωνου και της τηλεόρασης. Πρώτα εμφανίστηκαν οι κινηματογραφικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις, με μουσικές του Γ. Κατσαρού, του Μ. Πλέσσα και του Κ. Καπνίση. Σε αυτές συμμετείχαν διάσημοι τραγουδιστές της εποχής όπως: ο Γ. Βογιατζής, η Ν. Μούσχουρη κ.ά. Κείμενα για τις ανάγκες της διαφήμισης έγραφαν θεατρικοί συγγραφείς και σε αυτές συμμετείχαν ηθοποιοί όπως: ο Ν. Σταυρίδης, ο Κ. Χατζηχρήστος κ.ά

Το 1968 ο Χρ. Λεοντής έγραψε τη μουσική που ακούγεται στην εκπομπή «Αθλητική Κυριακή». Πρόκειται για τη μακροβιότερη μουσική στην ελληνική τηλεόραση.

Η τηλεοπτική διαφήμιση εμφανίστηκε αργότερα, περίπου στις αρχές της δεκαετίας του ´70, με την ενορχήστρωση της μουσικής του τραγουδιού «Οταν θα παω κυρα μου στο παζαρι» από το Χρήστο Λεοντή για της ανάγκες της διαφήμισης μιας μάρκας τηλεόρασης.

Σήμερα, είναιπολύ μεγάλος ο αριθμός των μουσικών και των τραγουδιστών που συμμετέχουν στις διαφημίσεις για την προβολή διαφόρων προϊόντων και υπηρεσιών.

Η επίδραση της μουσικής στον άνθρωπο

Στην πυραμίδα της ιεράρχησης των ανθρωπίνων αναγκών, η μουσική για τους περισσότερους θα μπορούσε να στριμώχνεται στην κορυφή, στις δραστηριότητες αυτές που δεν αποτελούν βασικές ανάγκες επιβίωσης, αλλά διόδους αυτογνωσίας και αυτοεκπλήρωσης, εν ολίγοις μια πολυτέλεια για λίγους. Η αλήθεια είναι πως η μουσική, μη όντας η ίδια για πολλούς συνειδητή αναγκαιότητα, αποτελεί μέσο τέρψης, έκφρασης, διαπαιδαγώγησης κοινωνικοποίησης και θεραπείας. Μουσική ονομάζουμε μια διαδοχή τόνων που εξελίσσεται στο χρόνο. Πώς μπορεί, όμως, μια τέτοια αλληλουχία ήχων ταυτόχρονα να εκφράζει συναίσθημα, αλλά και να προκαλεί συναισθήματα και μια σειρά από οργανικές μεταβολές στον άνθρωπο;

Σε όλους τους μουσικούς εκπαιδευτικούς υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση, η οποία στηρίζεται σε προσωπικές παρατηρήσεις και βιώματα, ότι η ενασχόληση του παιδιού με τη μουσική έχει ευεργετικό αντίκτυπο και στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής του. Κατά γενική ομολογία, η μουσική εκπαίδευση ενισχύει μια σειρά από κοινωνικές ή άλλες δεξιότητες, όπως την αυτοπειθαρχία, την αυτοεκτίμηση, τη διάδραση, την επικοινωνία και τη συνεργασία, το συντονισμό, τις νοητικές, τις αναλυτικές και τις ακουστικές δεξιότητες του ατόμου, τη δημιουργικότητα και την προσωπική έκφραση. Η παραπάνω παραδοχή, αν και δεδομένη για τους ήδη ασχολούμενους με τη μουσική, συνεχώς αναδεικνύεται και πολύ συχνά εμπλουτίζεται με νέες αποκαλύψεις μέσω συγκριτικών πειραμάτων και κλινικών ερευνών από διαφόρους πανεπιστημιακούς, επιστημονικούς και ερευνητικούς φορείς.

        Σε ανύποπτο χρόνο, ο βραβευμένος με το Nobel Φυσικής (1921) Albert Einstein δήλωσε ότι, αν δεν γινόταν επιστήμονας, θα γινόταν σίγουρα μουσικός: “Δε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς να παίζω μουσική. Ζω τα όνειρά μου μέσα από τη μουσική. Παρατηρώ τη ζωή μου μέσα από τη μουσική…Γνωρίζω ότι τη μεγαλύτερη απόλαυση στη ζωή μου, την έδωσε το βιολι μου”.

        O Einstein ήταν ένας εξαιρετικός βιολονίστας. O ίδιος έλεγε ότι ο λόγος που έγινε τόσο έξυπνος ήταν αυτή η ενασχόλησή του με το βιολί. Η μουσική δεν ήταν γι’ αυτόν μόνο χαλάρωση, τον βοηθούσε και στην εργασία του. Ήταν λάτρης του Mozart και του Bach.

Ο βιολονίστας Albert Einstein

Η δεύτερη γυναίκα του, Έλσα, δίνει μια άποψη της οικογενειακής ζωής τους στο Βερολίνο:

“Ως μικρό κορίτσι ερωτεύτηκα τον Albert επειδή με το βιολί του ερμήνευε τόσο όμορφα τον Mozart”…“Παίζει επίσης και πιάνο. Η μουσική τον βοηθά όταν επεξεργάζεται τις θεωρίες του. Πηγαίνει στο γραφείο του, έρχεται πίσω, παίζει μερικές συγχορδίες στο πιάνο, κάτι γράφει και επιστρέφει στο γραφείο του”. Αργότερα, όταν έγινε διάσημος πιά φυσικός, τον καλούσαν να παίξει σε φιλανθρωπικά κοντσέρτα, πράγμα το οποίο με πολλή προθυμία αποδεχόταν. Σε κάποια τέτοια εκδήλωση, ένας κριτικός – ο οποίος προφανώς δεν γνώριζε τον πραγματικό λόγο της φήμης του Einstein – έγραψε: “Ο Einstein παίζει εξαιρετικά. Παρόλαυτα, η παγκόσμια φήμη του δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλοί βιολονίστες που παίζουν εξίσου καλά.”

         Πολλά επιστημονικά πειράματα και μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί για να αποκαλυφθεί η δύναμη της μουσικής στον άνθρωπο. Μέχρι και το 1970, το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας είχε να κάνει με την επίδραση του ρυθμού και του τέμπο. Ανακαλύφθηκε λοιπόν, ότι η αργή μουσική μπορούσε να επιβραδύνει τον καρδιακό παλμό και τον αναπνευστικό ρυθμό, ενώ η πιο “γρήγορη” μουσική είχε τα αντίθετα αποτελέσματα.

Από τότε μέχρι σήμερα, η έρευνα στον τομέα αυτό έχει προχωρήσει σε νέες σημαντικές ανακαλύψεις. Μία απ’ αυτές, όπως διαπιστώνεται από τα ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, είναι ότι η μουσική επηρεάζει το πλάτος και τη συχνότητα των εγκεφαλικών κυμάτων.

        Η μουσική προκαλεί πολλαπλές αντιδράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο ρυθμός, ένα σημαντικό στοιχείο της μουσικής, οργανώνει τη σωματικές κινήσεις και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το ανθρώπινο σώμα. Παραδοσιακά, σε όλους τους πολιτισμούς, αγροτικές ή μη εργασίες, που απαιτούσαν σωματική επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα, πολύ συχνά συνοδεύονταν με ρυθμικά τραγούδια χωρίς τη συνοδεία μουσικού οργάνου (a capella), που σκοπό είχαν το συγχρονισμό των κινήσεων και την αύξηση της παραγωγικότητας, ενώ ταυτόχρονα μείωναν το αίσθημα της κούρασης και της ανίας.

        Η μουσική είναι μέρος της βιολογικής μας κληρονομιάς. Το σώμα εμπεριέχει ρυθμό με την έννοια του καρδιακού παλμού, του ρυθμού του βαδίσματος, του αναπνευστικού ρυθμού κ.α. Τα πρώτα μας ρυθμικά ερεθίσματα ως έμβρυα, κατά την ενδομήτρια ζωή, είναι οι καρδιακοί σφυγμοί της μητέρας, ενώ από τα πρώτα ακουστικά ερεθίσματα είναι ο ήχος της ροής του αίματος της.

        Πειράματα έχουν δείξει ότι η μουσική μπορεί να ερεθίσει τα πεπτίδια στον εγκέφαλο και να προκαλέσει την παραγωγή ενδορφινών, των φυσικών οπιούχων του οργανισμού, προκαλώντας ένα αίσθημα ευφορίας, αλλάζοντας τη διάθεση και το συναίσθημα, ενώ η ακρόαση μουσικής με ρυθμική συχνότητα 60 παλμών ανά λεπτό προκαλεί επιβράδυνση των καρδιακών σφυγμών και μείωση της αρτηριακής πίεσης. Έτσι, το σώμα χαλαρώνει, ενώ δίνει τη δυνατότητα στο μυαλό να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα.

        Γνωρίζοντας, προφανώς ενστικτωδώς, τη δύναμη της μουσικής, ο Σκωτσέζος συγγραφέας Arthur Conan Doyle (1859-1930), επεφύλασσε πάντα για τον φανταστικό ήρωά του Sherlock Holmes (αεικίνητο και εφευρετικότατο ντέντεκτιβ με ταλέντο στην επίλυση μυστηρίων) στιγμές ηρεμίας στους καθημερινούς φρενήρεις ρυθμούς του. Ο Holmes χαλάρωνε παίζοντας το αγαπημένο του μουσικό όργανο, το βιολι.

Ο ηθοποιός Jeremy Brett ως Sherlock Holmes παίζει βιολί

Αποδεδειγμένα, η μουσική μπορεί να ενεργοποιήσει τη ροή αποθηκευμένης μνήμης και φαντασιακού υλικού κατά μήκος του μεσολοβίου (ή “πυλώδους σώματος”), της γέφυρας, δηλαδή, που ενώνει το δεξί με το αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο. Αυτή η σύνδεση είναι σημαντική για τον ταχύ συντονισμό και τις αμφιδέξιες κινήσεις, όπως αυτές που εκτελούν τα χέρια ενός πιανίστα. Αυτή η σύνδεση εξηγεί και κάτι επιπλέον. Το δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο είναι συνδεδεμένο με το συναίσθημα, ενώ το αριστερό με τη νόηση. Η μουσική βοηθά, λοιπόν, αυτά τα δύο στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας να λειτουργούν αρμονικά.

        Ένα άλλο στοιχείο της μουσικής, που βοηθά στην οργάνωση του ανθρωπίνου εγκεφάλου, είναι η τάξη, η φόρμα, οι αναλογίες, οι αλληλουχίες και όλα αυτά τα στοιχεία που χρησιμοποιεί και η μαθηματική λογική. Ενδεχομένως, γι’ αυτό το λόγο λένε ότι η μουσική μοιάζει με τα μαθηματικά. Η μουσική δημιουργεί στον εγκέφαλο τις απαραίτητες συνδέσεις που μας διευκολύνουν να κάνουμε επαγωγικές ή παραγωγικές συλλογιστικές πορείες, όπου αυτό είναι απαραίτητο στις καθημερινές, σχολικές, επαγγελματικές ή ακαδημαϊκές μας υποχρεώσεις.

        Ένα ιδιαίτερο παράδειγμα της δύναμης της μουσικής είναι η περίπτωση του Βασιλιά Γεωργίου Ι της Αγγλίας, ο οποίος είχε πρόβλημα ελλειπούς μνήμης και διαχείρισης άγχους. Είχε διαβάσει στη Βίβλο την ιστορία του Βασιλιά Σαούλ και αναγνώρισε ότι υπήρχε ομοιότητα, καθώς και εκείνος αντιμετώπιζε παρόμοια προβλήματα. Ακόμα, διάβασε ότι ο Σαούλ έλυσε αυτά τα προβλήματα με τη χρήση ειδικής μουσικής. Έτσι, ο Βασιλιάς Γεώργιος ζήτησε από τον συνθέτη Georg Friedrich Haendel να του γράψει κάτι ιδιαίτερο, που θα τον βοηθούσε, κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν του Σαούλ, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα συγκέντρωσης και άγχους. Ο Haendel, γι’ αυτό το σκοπό έγραψε τη “Μουσική των Νερών”.

 Ένα από τα ιδιαίτερα οφέλη της μουσικής εκπαίδευσης είναι η ενίσχυση της αυτοπειθαρχίας. Ο Δρ Shinichi Suzuki (γεννημένος στη Nagoya της Ιαπωνίας το 1898, γιος του πρώτου και μεγαλύτερου κατασκευαστή βιολιών της Ιαπωνίας), ιδρυτής της ομώνυμης, διεθνούς αναγνωρισμένης, μουσικής εκπαιδευτικής μεθόδου (Μέθοδος Suzuki), κάποτε είπε “Η γνώση δεν είναι δεξιότητα.

Ο Βασιλιάς Γεώργιος Ι της Αγγλίας

Η γνώση επί δέκα χιλιάδες φορές είναι δεξιότητα.” Απαιτείται τεράστιο απόθεμα υπομονής και συγκέντρωσης για να μπορέσει κάποιος να αναλύσει ένα μουσικό έργο και να επικεντρωθεί στην τμηματική μελέτη του για μεγάλες χρονικές περιόδους. Στον τομέα της μουσικής, η αυτοπειθαρχία μπορεί να καλλιεργηθεί από πολύ μικρή ηλικία. Οι μικροί μαθητές μπορούν να ξεκινήσουν με ένα ολιγόλεπτο μάθημα, και αρκετά γρήγορα να μπορούν να εστιάζουν την προσοχή τους για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα μπορεί εύκολα να παρατηρηθεί σε συναυλίες και ρεσιτάλ, όπου δεκάδες νέοι μουσικοί παρακολουθούν ήσυχα και προσεκτικά για μία ώρα ή και περισσότερο.

Θρυλικοί πιανίστες, όπως ο Artur Rubinstein και ο Vladimir Horowitz, απεχθάνονταν την πρακτική μελέτη στο πιανο. Από τη μια μεριά ο Rubinstein, στον οποίο δεν άρεσε καθόλου η ιδέα να κάθεται με τις ώρες μπροστά από ένα πιάνο, από την άλλη ο Horowitz, ο οποίος φοβόταν ότι η εναλλαγή της αίσθησης, της αφής και του ήχου διαφορετικών οργάνων, πέρα από το αγαπημένο του Steinway, θα έβλαπταν την απόδοσή του. Το κοινό σημείο και των δύο ήταν η ατέλειωτες ώρες νοητικών ή “νοερών” προβών. Η νοητική εικονοπλασία είναι ικανή να ενεργοποιήσει τα ίδια σημεία του εγκεφάλου όπως και η πρακτική εξάσκηση.

Shinichi Suzuki

Εξάλλου, η ενεργή συμμετοχή σε μουσικά δρώμενα αυξάνει την αυτοεκτίμηση και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές δεξιότητες των νέων. Έρευνες έχουν δείξει ότι ομαδικά πολιτιστικά δρώμενα που περιλαμβάνουν συγχρονισμό (όπως ο χορός, το τραγουδι, τα μουσικά σύνολα) ενισχύουν, κατ’ αρχήν το αίσθημα αποδοχής των συμμετεχόντων, και κατά δεύτερον τη συνεργασία και την επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη.        Τα δεδομένα δείχνουν ότι η μακρά ενασχόληση με τη μουσική εξασκεί τον εγκέφαλο και όχι μόνο. Το να παίζει κανείς ένα μουσικό όργανο απαιτεί συντονισμό αρκετών λειτουργιών, της όρασης, της ακοής, της αφής, του σχεδιασμού και συγχρονισμού κινήσεων, της ερμηνείας συμβόλων, της συναισθηματικής έκφρασης, της επικοινωνίας. Η μουσική θα πρέπει να θεωρείται και να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της βασικής εκπαίδευσης του παιδιού ή του ενήλικα, δημιουργώντας είτε συνειδητούς ακροατές είτε άρτιους μουσικούς, οπωσδήποτε, όμως, ολοκληρωμένους και υγιείς ανθρώπους.

Ο Vladimir Horowitz στο αγαπημένο του Steinway

Διάσημοι που παίζουν μουσική:

Alexander Graham Bell (1847 – 1922). Επινόησε το τηλέφωνο πρίν κλείσει τα 30. Έπαιζε πιάνο, κυρίως αυτοδίδακτος.

Thomas Edison (1847 – 1931) – Από τους πιο παραγωγικούς εφευρέτες με πάνω από 1093 πατέντες, εφήυρε μεταξύ άλλων τον ηλεκτρικό λαμπτήρα και το φωνόγραφο. Έπαιζε πιάνο.

Charlie Chaplin (1889 – 1977) – Διάσημος Βρετανός ηθοποιός, έπαιζε ακκορντεον.

Mahatma Gandhi (1869 – 1948) – Ηγέτης του Ινδικού Εθνικού Κινήματος, γνωστός για τις ειρηνικές του μεθόδους επίλυσης αντιπαραθέσεων. Λέγεται πως έπαιζε κοντσερτίνα (είδος ακκορντεόν). Όπως έλεγε και ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του “Η μελίρρυτη μελωδία με συγκίνησε βαθύτατα, και την έπαιξα στην κοντσερτίνα που ο πατέρας μου είχε αγοράσει.”

Charles Dickens (1812 – 1870) – Βρετανός συγγραφέας, γνωστός για τις νουβέλες του, συμπεριλαμβανομένης “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία”. Έπαιζε ακκορντεόν.

Neil Armstrong (γεννημένος 1930) – Γνωστός ως ο πρώτος αστροναύτης που περπάτησε στο φεγγάρι. Παίζει κόρνο βαρύτονο.

Woody Allen , Σκηνοθέτης, Σεναριογράφος, Ηθοποιός, παίζει κλαρινετο.

 

Πηγη: ωδειο οπερα

τούμπαλιν

Ο παππούς μου έλεγε στον πατέρα μου…..
«Ε, ρε κατοχή που σας χρειάζεται…»

Ο πατέρας μου έλεγε σε μένα…..
«Ε,ρε Χούντα που σας χρειάζεται…..»
Εγώ πια… θα λέω στο παιδί μου….
«Ε, ρε ΤΡΟΙΚΑ που σας χρειάζεται !!!