Διότι μεγαλώσαμε βλέποντας:
Τον Σκρουτζ Μακ Ντακ να συσσωρεύει πλούτο, εκμεταλλευόμενος ακόμα και τους συγγενείς του.
Τον Ντόναλντ Ντακ με τα ανίψια του να είναι μια ζωή άνεργοι και όμως να επιβιώνουν.
Τον Μίκι Μάους να υπόσχεται γάμο στη Μίνι, αλλά να μη την παντρεύεται ποτέ.
Τον Πινόκιο να λέει συνεχώς ψέματα.
Τον Αλαντίν να είναι κλέφτης και να κάνει παρέα με τον Αλή Μπαμπά και άλλους 40 κλέφτες.
Τον Μπαγκς Μπάνυ να είναι ο πιο αλήτης της παρέας και να κλέβει συνεχώς το καρότο το επιούσιο.
Τον Ντάφυ Ντακ, να κοροϊδεύει όλο τον κόσμο.
Τον Ταρζάν να τριγυρνάει γυμνός από δω κι από κει.
Τη Σταχτοπούτα να γυρνάει σπίτι της μεσάνυχτα. Και ξυπόλυτη.
Τη Χιονάτη να μένει σε ένα σπίτι με επτά άντρες!!!
Τον Μπάτμαν να οδηγεί με 300 χλμ την ώρα, παραβιάζοντας όλους τους κώδικες.
Τον Ποπάυ να έχει τατουάζ και να καπνίζει συνεχώς πίπα.
Τον Σούπερμαν να κρύβει την πραγματική του ταυτότητα.
Και τελευταίο τον Πάκμαν, να τρέχει σε ένα σκοτεινό λαβύρινθο με ηλεκτρονική μουσική, καταπίνοντας χαπάκια αγνώστου προελεύσεως.
Με όλο αυτό το παιδικό μορφωτικό back-ground, περιμένει κανείς κάποια προκοπή κατά την ενηλικίωση ?
glossitses 