Η ιστορία είναι μια κακιά μητριά, που δεν αγαπάει όλα της τα παιδιά το ίδιο. Αλλά τα στέλνει στην αιωνιότητα δοξάζοντας τον μεγαλείο τους, άλλα τα ξεχνά και ας αξίζουν! Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στη μνήμη. (του Κώστα Λούβαρη)
Έχουμε βαρεθεί να γράφουμε για τα άκλαυτα… απομεινάρια που αφήνει η ιστορία πίσω της, για όλα εκείνα που θα μπορούσαν, αλλά που τελικά ποτέ δεν τα κατάφεραν! Τόσο πολύ έχουμε απογοητευτεί από την ανακάλυψη ότι δεν είναι πάντα οι άξιοι που προχωρούν μπροστά και καταξιώνονται, τόσο πολύ που έχουμε αρχίσει να αμφισβητούμε την ίδια την θεωρεία του Δαρβίνου περί της φυσικής επιλογής! Γιατί όλη η ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας είναι σπαρμένη από πτώματα ονείρων που πέρασαν στην ιστορία, χωρίς κανείς να ρίξει ούτε ένα δάκρυ. Και όμως άξιζαν. Ίσως μάλιστα άξιζαν περισσότερο από τα είδη που επέζησαν! Τι να πει κανείς, τι να πει κανείς για το Scarab, για τον αυθεντικό σκαραβαίο;
Ήταν διαφορετικό από κάθε άλλο αυτοκίνητο των ημερών του. Γιατί σε μέρες που ο κινητήρας έπρεπε να είναι εμπρός και να μεταφέρει την κίνηση πίσω, μέσα από ένα άξονα, σε μέρες που τα κουρσάκια και οι κουρσάρες κυριαρχούσαν, το Scarab ήταν το πρώτο αυτοκίνητο ενός όγκου! Αυτό και αν ήταν επανάσταση!
Αντίθετα με την υπάρχουσα πρακτική το Scarab άνοιξε νέους δρόμους, καταργώντας ουσιαστικά τους «τρείς όγκους» και ενώνοντάς τους σε ένα ενιαίο αδιαίρετο σύνολο. Τοποθετώντας τον V8 κινητήρα της Ford πίσω, το πάτωμα τώρα θα μπορούσε να ήταν επίπεδο χωρίς εσωτερικό τούνελ και οι χώροι ξαφνικά μεγάλωσαν.
Αλλά ο σχεδιαστής του William B.Stout, που ήταν εφευρέτης σχεδιαστής αεροπλάνων και δημοσιογράφος είχε πολύ υψηλότερους στόχους για το Scarab, που έπρεπε να ήταν κάτι περισσότερο από ένα από μεταφορικό μέσο! Και αυτό γιατί το ήθελε να μετατραπεί σε μια προέκταση του εργασιακού χώρο, έχοντας καταλάβει ότι ο «νέας γενιάς» εργαζόμενος, δεν θα ήταν πλέον δέσμιος του εργασιακού του χώρου! Θα απαιτούσε μια νέα ευελιξία και δεν θα περιορίζονταν στην απλή μεταφορά! Για τον λόγο οι τεράστιοι εσωτερικοί χώροι ήταν η πρώτη προτεραιότητα της σχεδίασης και ο John Tjaarda που έβαλε τις γραμμές του στο χαρτί, ακολούθησε κατά γράμμα τις κατασκευαστικές πρακτικές της αεροναυπηγικής, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να μοιάζει περισσότερο με άτρακτο αεροπλάνου.
Ο «σκαραβαίος» λοιπόν, εκτός από επιτομή της art-deco, αποτελεί και ένα πρωτοπόρο σχήμα προς μια νέα πρακτικότητα. Το1932 λοιπόν, οπότε και παρουσιάστηκε το πρωτότυπο, με τον πολύ κοντό πρόβολο και την στρογγυλεμένη ουρά, ήταν όχι μόνο το πρώτο αυτοκίνητο ενός όγκου, αλλά και το πρώτο MPV, αφού διέθετε καθίσματα που περιστρέφονταν κατά 180 μοίρες και αφαιρούνταν κατά βούληση, μαζί με τραπεζάκι εργασίας που προσαρμόζονταν στα καθίσματα! Όλα αυτά υποψιαζόμαστε ότι «κάτι» σας θυμίζουν. Κάτι σαν Chrysler Voyager, κάτι σαν Renault Espace!
Τo τεράστιο μεταξόνιο των 3,430μ. πρόσφερε εξαιρετικά μεγάλους εσωτερικούς χώρους και με τον κινητήρα πίσω από τον νοητό άξονα των τροχών και τον οδηγό ουσιαστικά να κάθεται πάνω στους εμπρός τροχούς, ενδιάμεσα έμενε πολύς εκμεταλλεύσιμος χώρος. Οι επιβάτες έμπαιναν μέσω μια και μόνο μεγάλης πόρτας (άλλη μία υπήρχε για τον οδηγό), αλλά από και πέρα η διαρρύθμιση του χώρου και των καθισμάτων είχε δεκάδες διαφορετικές επιλογές. Μόνο του πρόβλημα, η ορατότητα πίσω, που ήταν ανύπαρκτη.
Σε μια εποχή που οι αναρτήσεις αποτελούνταν από ημιελλειπτικά φύλα σούστας το Scarab διέθετε ανεξάρτητη ανάρτηση σε όλους τους τροχούς με υστερούντες βραχίονες και αμορτισέρ με ελατήρια και το αυτοκίνητο ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο πάνω σε χωροδικτύωμα από το ίδιο υλικό, αντιγράφοντας όπως είπαμε τις αεροπορικές λύσεις, χωρίς έτσι να απαιτείται ξεχωριστό υποπλαίσιο, τύπου «σκάλας», όπως ήταν η πρακτική των ημερών.
Όμως το δεύτερο πρωτότυπο που παρουσιάστηκε το 1935 είχε σημαντικές τεχνικές και αισθητικές αλλαγές, όπως τα φώτα εμπρός που τώρα ήταν πίσω από ένα κάλυμμα, με σημαντικότερη αλλαγή όμως να είναι αυτή του υλικού κατασκευής του, που τώρα ήταν το σίδερο αντί του αλουμινίου, για λόγους κόστους και ευκολίας στην συναρμολόγηση. Κρίμα!
Περίπου 100 αυτοκίνητα επρόκειτο να κατασκευαστούν (πρακτικά στο χέρι) στο μικρό εργοστάσιο που έστησε ο Stout στη γωνία των δρόμων Scott και Telegraph στο Ντίαρμπορν του Μίσιγκαν. Με την τιμή του όμως στα 5.000 δολάρια, τη στιγμή που τα πολυτελή αυτοκίνητα των ημερών δεν ξεπερνούσαν σε τιμή τα 1.300 δολάρια, η… αποτυχία ήταν εξασφαλισμένη. Τελικά μόλις εννέα αυτοκίνητα κατασκευάστηκαν!
Αλλά ο Stout δεν εγκατέλειψε την ιδέα του και σε μια προσπάθεια να μειώσει το κόστος κατασκεύασε ακόμα ένα πρωτότυπο, αυτή τη φορά από φάιμπερ-γκλας (!) που αποτελείτο από οκτώ μόλις διαφορετικά τμήματα. Ήταν αργά, η ευκαιρία όμως είχε χαθεί!
Είπαμε η ιστορία είναι μια κακιά μητριά!
William Bushnell Stout
Ένας χαμένος ονειροπόλος; Μπορείτε να το πείτε και έτσι. Γεννήθηκε στις 16 Μαΐου του 1880 στο Ιλινόις και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Από μικρός ενδιαφέρονταν για οτιδήποτε μηχανικό, αλλά δεν σταμάτησε εκεί εκδίδοντας το Aerial Age, που ήταν το πρώτο περιοδικό για αεροπλάνο (και οτιδήποτε πετούσε) στις Η.Π.Α. Μάλιστα ήταν και από τους κύριους αρθρογράφους της Minneapolis Times με το χαρακτηριστικό όνομα «Jack Knieff»!
Το 1914 θα σχεδιάσει το Cyclecar και θα τον πλησιάσει η Packard Motors για να αναλάβει τη θέση του επικεφαλής σχεδιαστή.
Το 1919 θα αρχίσει την δική του κατασκευαστική εταιρεία, την Stout Engineering Company που θα σχεδιάσει το Scarab, το οποίο θα προσπαθήσει να παράγει μαζικά, χωρίς όμως επιτυχία.
Αυτό δεν θα τον αποθαρρύνει και θα ασχοληθεί με την σχεδίαση αεροπλάνων πάνω στα σχέδια και τις ιδέες του Hugo Junkers, όπως άλλωστε και ο Andrei Tupolev. Σχεδίασε το Stout Air Sedan και αμέσως τον αγόρασε η Ford. Επίσης σχεδίασε το πρώτο μονοπτέρυγο αεροπλάνο και αυτό φαίνεται ότι ήταν αρκετό, για να προσληφθεί από την κυβέρνηση των Η.Π.Α. για αν πάρει μια θέση στην επιτροπή αεροπλοΐας! Άλλωστε το τρικινητήριο αεροπλάνο που είχε σχεδιάσει για τα ταχυδρομεία, είχε τόση επιτυχία που ήταν το πρώτο που ανέλαβε εμπορικές επιβατικές πτήσεις.
Έφυγε το 1956 σε ηλικία 76 ετών. Όμως τα ανήσυχα πνεύματα ποτέ δεν χάνονται!
Πάντα έλεγε: «ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ!» Μόνο αν οι υπόλοιποι απανταχού σχεδιαστές τον είχαν ακούσει, τώρα θα ζούσαμε σε ένα πολύ καλύτερο κόσμο, πιο απλό και πιο ελαφρό!
Stout Skycar
Μην γελάσετε με την ιδέα του «αυτοκιντοαεροπλάνου» και την απορρίψετε σαν μια ακόμα ευφάνταστη ιδέα απροσάρμοστων ατόμων. Και όμως το αυτοκίνητο/αεροπλάνο θα μπορούσε να ήταν μια άλλη ιδέα αυτομεταφοράς. Το Skycar ήταν ένα υβρίδιο μεταξύ αυτοκινήτου και αυτοκινήτου και παρουσιάστηκε στην Έκθεση του Ντιτρόιτ το 1931. Μπορούσε να μεταφέρει αρχικά δύο άτομα, αλλά αργότερα σε πιο εξελιγμένες εκδόσεις οι επιδόσεις του αυξήθηκαν. Το αστείο είναι ότι μπορεί να μην έγινε… αυτοκίνητο, αλλά αντίθετα αποτέλεσε τη βάση των σημερνών superlight αεροπλάνων.
[…] Stout Scarab είναι το πρώτο ολοκληρωμένο […]